Karanlıktakiler

bir Çağan Irmak harikası...

Çağan Irmak'ın "Issız Adam"'dan sonra gelen yeni filmi "Karanlıktakiler"'in haberlerini duyduğumdan beri, filmi izlemek için sabırsızlanıyordum. Beklentilerim her ne kadar yüksek olsa da, Çağan Irmak asla beklentilerimi boşa çıkarmamış bir yönetmendi nasıl olsa. Bu yüzden beklentilerimi istediğim kadar yükseltebilirdim.

Film vizyona girdi fakat ben 2 saatlik bir boş zaman bile bulamadığımdan, filmin oynadığı sinemaların önünden posterine bakaraktan geçmek zorunda kaldım. En sonunda vakit geldi, bir cuma günü öğlen saatlerinde, Atlas Sineması'nın koltuklarına kuruldum filmi izlemek için. Aradan 2 hafta geçmişti vizyona gireli ve ben film hakkında oldukça fazla şey duymuştum. Ama tüm bildiklerimi unutmaya karar verdim "Coco avant Chanel" filminin fragmanını izlerken. Tüm bildiklerimi unutacak ve Çağan Irmak'ın hayat dolu karelerinde kendimi 100 dakika boyunca kaybedecektim.

Filmin daha ilk 5 dakikasından anladım ne ile karşılaşacağımı. Çağan Irmak'ın ta kendisiydi izleyeceğim. Onun zekasını, yeteneğini ve Türk Sineması'na kattığı yeni soluğu iliklerimde hissedecektim dakikalar boyunca. Bir "Issız Adam" veya bir "Babam ve Oğlum" değildi izleyeceğim. Bir "Mustafa Hakkında Herşey"'di, bir "Bana Şans Dile'"ydi Çağan Irmak sinemasının dilinde.

Çağan Irmak'ın iki türlü film çektiğini düşünmekteyim ve bu düşüncem uzun süredir de değişmedi. "Issız Adam", "Babam ve Oğlum" gibi Çağan Irmak dehasının içinde yoğrulmuş popüler sinema örnekleri birinci türü teşkil ed iyor bu düşüncemde. "Mustafa Hakkında Herşey", "Bana Şans Dile" gibi yapımlarda ise Çağan Irmak'ın sınırları zorlamasına, kendi sinemasını yaratmasına şahit oluyor ve onun zekasının ve kadrajının içinde etkili bir yolculuğa çıkıyoruz hep beraber.

"Karanlıktakiler"'den bahsetmeye nereden başlamam gerektiğini düşünüyordum yazının başından beri; Sanırım buldum. Çağan Irmak'ın kurduğu 2 dünyadan bahsetmeliyim sanırım. Biri kendi evi olsa da başrolümüz Egemen'in (Erdem Akakçe) cehennemi aslında. Akıl hastası annesine bakmak, onun için bir işkence halinde çoğu zaman. Fakat filmin başından beri gördüğümüz, aralarındaki o derin bağ, bu cehennemden vazgeçmeye de korkutuyor Egemen'i. Bir diğer tarafta çalıştığı prodüksiyon şirketi var. O onun cenneti. Orada herşey istediği gibi. Platonik bir aşk beslediği patronu (Derya Alabora), az da olsa ona para kazandıran bir işi ve üstüne atlayıp gezmeyi sevdiği bir motoru var. Annesinin dırdırından uzakta, onun hastalığını umursamadan yaşıyor kendi cennetinde. Tam da istediği gibi...

Fakat bir tarafta artık hastalığına dayanamadığı annesi, diğer tarafta ise artık aşkını daha fazla saklayamadığı patronu olduğundan, işler çok geçmeden sarpa alıyor.

"Karanlıktakiler", Meral Çetinkaya'nın muhteşem performansıyla göz dolduruyor. Bir deli rolünün bu kadar ustaca altından kalkabilmesi gerçekten takdire şayan. Erdem Akakçe ve Derya Alabora arasındaki, bir türlü tutturamadığınız kimya ise filmin en güzel noktası aslında. Gerçekten tutmuyor zira bu kimya. Egemen'in bu aşktan vazgeçmesi için her türlü dileği tutuyorsunuz içinden film boyunca.

Her Çağan Irmak filminde olduğu gibi, filmin bir doruk noktası var. En etkileyici sahne, yine tam da beklediğiniz yerde vuruyor sizi. Ama nasıl bir vuruş o öyle... 

Bu sefer uzatmamış Çağan Irmak filmini. Tam bitmesi gerektiği yerde bitmiş. Kimseyi ağlatma kaygısı taşımadan, en anlamlı yerde bitmesi, filmin en güzel yanlarından biri olmuş belki de. 100 dakikalık derin bir iç kararmasından sonra, yüzünüzde buruk bir gülümseme ile ayrılıyorsunuz sinema salonundan.

"Karanlıktakiler", Çağan Irmak sinemasının doruk noktalarından biri ve kesinlikle kaçırılmaması gerek. Yönetmenin sağduyulu yaklaşımıyla etkili bir "içsel serüven", daha da önemlisi gerçekle gerçek dışının (belki de masalın) çarpıştığı "özel" dünyasıyla sinemamızı zenginleştirecek bir çaba olarak akıllarda yer etmeyi hak eden bir çalışma. Çağan Irmak’ın "sorunlu" karakterler üzerinden yürüyen sinemasının gittiği (gideceği) noktayı işaret etmesi açısından da önemli...